دخترانه

۳۴ سالگی ام را ۳ ماه و ۱۲ روز پیش تمام کرده ام و جلد آخر کلیدر را ۴ روز پیش .                                                                            نیمی از حقوق ماهانه ام ٬ سکه تمام بهار آزادی شد و به جمع هم جنسانش پیوست برای روزی که در خاطرم مبادا نام گرفته است. نیمی از باقی مانده اش با همین عنوان به خزانه مسکن .                                                                                                                                    ۱ساعت و ۲۰ دقیقه است که خانه ام .چای عصر را زیر خنکی کولر ۴۰۰۰ آبسال با برشی از نانی که دوشنبه پیش پخته بودم برگزار کردم . فاصله ام تا خیابان گردی امروز تنها یک روسری آبی است که با دقت می پوشم. یک متر از آئینه فاصله دارم و روی شقیقه هایم به وضوح سفید است .                                                         داخل آسانسور که می ایستم ۴ مرتبه اجاق گاز ٬ کلید های برق و در یخچال را چک کرده ام . تا به همکف برسم ۲ بار زدگی کنار کفشم را بررسی می کنم و به ذهن می سپارم که تعمیر شود.  توی حیاط حرم گرما سرم را سنگین می کند. آسمان را نگاه کردم : باران نمی بارد ٬ ابری نیست ٬ نزدیک غروب حتی . همه اینها یادآوری می کنند بهانه ای برای عاشق شدنم وجود ندارد . تو دلم می خندم .

پ.ن: خم کوچه را که می گذشتم دوباره حساب کردم ٬ ۳ماه و ۷ روز از تولدم می گذرد. و من از پائیز ۳۴ سالگی عبور می کنم.