به عشقی و اشتیاقی

سعید و من و علی و آلا و سلمان و ایمان ، دم غروب می رفتیم بن بست دو چنار بازی .

اولش سعید - تا 438 می تونست بشمره ، مرد خونشون بود آخه – قول می گرفت از همه که:

صحرا نگه من گرگ نمی شم.                                                                                        چشم.

آلا قهر نمی کنه.                                                                                                         نه نمیکنم.

سلمان نباید لگد بزنه به ایمان – دعوای خانوادگی ممنوع ، یعنی -                                             باشه.

ایمان به آلا نگه خاله سوسکه.                                          – آخه خب خیلی سبزه س -         خیله خب.

بعد می گفت خب حالا هر کی تک بیاره ... که من می پریدم وسط حرفش که قبول نیست تو و علی قول ندادین لپ منو نکشید.  سعید می گفت : قول . مردونه .

ببین هر روز این مراسم قبل بازی نیم ساعت وقت می گرفت و تا زمانی که تک می آوردیم رو قولمون بودیم . فقط.  

بازی مون تاصدای مامان علی واسه شام طول می کشید . طفلی از ترس باباش آلا رو بغل می کرد و تمام بن بست رو به سمت کوچه می دوید. ریخت آلا موقع رفتن یادمه :اخم می کرد . هر شکلکی که بلد بود در می اورد بعدشم داد میزد باهاتون قهرم تا روز قیامت . که همون فردا عصر بود منظورش.  

ایمان و سلمان کم کم  تیکه پاره کرده بودن همو .بحث هر شبشون این می شد که بهم ثابت کنن – بقبولونن- که بابا نداشتن بهتره یا خواهر نداشتن.

بعدش دیگه هوا تاریک بود یواش یواش . سعید منو می رسوند خونه ، خونه ما دور بود از بقیه . مامان هر روز قول می گرفت که زود تر بر گردم . من اما منتظر می شدم همه برن . می خواستم سعید منو برسونه  و دم در خونه که رسیدم بزنه زیر قول مردونه اش.